मी सकाळी बासरी ऐकलीये. कुठल्याही पंडित, उस्ताद, किंवा उत्तमोतम मैफील भरवणा-या कुणाचीही नाही. रस्त्यातून राजकपूरच्या ’बिगडे दिल शहजाद्यासारखा, थोडं थांबून थांबून मंझिल शोधत निघालेल्या’ एका वेडया मुशाफिराने ऐकवली. एवढं वर्णन करण्याइतकाच वेडा तो होता. असावा, पण पागल शायर नक्कीच नाही.

मला माझा रात्रीचा प्रवास आठवला. ९.०० चा काटा पुढे पुढे सरकला की दादरच्या पेंगत्या गर्दीला बाजूला करुन अक्षरश: संपूर्ण प्लॅटफॉर्म पळायचो. तिथेही अशीच पण दर्दभरी बासरी एकजण वाजवायचा...गौरीने शिव्या घातल्या तरी चक्क तिथे उभं राहून मी एकदा त्याचं पूर्ण गाणं ऐकलं. नंतर सवयीच्या झालेल्या शुभंकरोतीसारखं न चुकता सूर कानात भरुन ठेवला.

दोघंही वेगळे, त्यांची बासरीही वेगळी....त्या त्या क्षणी ते आवडून गेलेलं.....आजही हरवलेली सकाळ रिमझिम करत उमलून गेली. त्यातलीच एक गंमत म्हणजे, त्याच्यामागोमाग ’वासुदेव’ दिसला. हल्ली दिसतो तसा तो बर्‍याचदा....पण आज तो ही खास!!!! :)