लॅबर्नम म्हणजेच बहावा.
पण बहावाच किती छान वाटतं!

आज कित्येक दिवसांनी सकाळी पावसाच्या दिवसात पावसारखं वाटलं.
दाट निळाशार रंग आणि हलकी रिमझिम...
चक्क खिडकीत बसून चहा, एकीकेडे मियॉं मल्हार ’आये बदरा बरसन को’....
’सावन झरियो झरि आयोरी
इतते उतते चहु दिस ते
बादरी गरज बरसायोरी॥

बान्धिया अम्बा पे झूला री
आवो सहेल्या मिल गावो री॥

असे अबोल काही,
कुणी सांगावे..

ओळीत लपले,
स्वप्न पहावे...

सांज मिटता
तळाशी सारे
इरादेच सोडुनी द्यावे..

परागंदा अशा
कुणाचे गीत
मातीने तसेच गावे...

निजधर्मीचे
टाकुनी काही
वेलीवरती फूल फुलावे...

मी सकाळी बासरी ऐकलीये. कुठल्याही पंडित, उस्ताद, किंवा उत्तमोतम मैफील भरवणा-या कुणाचीही नाही. रस्त्यातून राजकपूरच्या ’बिगडे दिल शहजाद्यासारखा, थोडं थांबून थांबून मंझिल शोधत निघालेल्या’ एका वेडया मुशाफिराने ऐकवली. एवढं वर्णन करण्याइतकाच वेडा तो होता. असावा, पण पागल शायर नक्कीच नाही.

मला माझा रात्रीचा प्रवास आठवला. ९.०० चा काटा पुढे पुढे सरकला की दादरच्या पेंगत्या गर्दीला बाजूला करुन अक्षरश: संपूर्ण प्लॅटफॉर्म पळायचो. तिथेही अशीच पण दर्दभरी बासरी एकजण वाजवायचा...गौरीने शिव्या घातल्या तरी चक्क तिथे उभं राहून मी एकदा त्याचं पूर्ण गाणं ऐकलं. नंतर सवयीच्या झालेल्या शुभंकरोतीसारखं न चुकता सूर कानात भरुन ठेवला.

दोघंही वेगळे, त्यांची बासरीही वेगळी....त्या त्या क्षणी ते आवडून गेलेलं.....आजही हरवलेली सकाळ रिमझिम करत उमलून गेली. त्यातलीच एक गंमत म्हणजे, त्याच्यामागोमाग ’वासुदेव’ दिसला. हल्ली दिसतो तसा तो बर्‍याचदा....पण आज तो ही खास!!!! :)

कालच्या बी. टी मध्ये ’वॉट्स युअर राशी’ ची ऍड पाहिली. प्रियांका इझ लुकींग टू गुड( गुड हा शब्द अगदीच बुळबुळीत वाटतोय खरं); पण ’अतिसमर्पक’ शब्द वापरण्याची भिती वाटते हल्ली, लोकं काहीही अर्थ काढतात.
कोणत्याही आउटफिट मध्ये ती सहज सामावून जाते. अभिनयात ताकदीची असं काही अजून म्हणवत नाही पण मोस्ट मॉडर्न लुक्स, कॉस्चुम्स यात ती कॉन्फिडन्ट वाटते.
आपले जास्त होप्स आशुतोषवर.... :)

मराठीपुस्तके
आजच्या ’लोकसत्ता’ मध्ये ही साईट मिळाली. काही अभिजात मराठी साहित्यातलं लेखन ऑनलाईन उपलब्ध केलंय. यात बालकवींच्या कविता मिळाल्या...काही ओळखीच्या, काही नवीन.
जरा एखाद्या शब्दातून लिंक कशी देता येते..सांगा राव!! लई ट्राय केलं, पर उमगंना :(

मोग-याला फुलं येईनाशी झालीत, मातीशी चाळा करुन झालाय...पाणी( भाज्या धुतलेलं, मोड आलेल्या कडधान्यांचं) घालून पाहिलं, जागा बदलली....पण त्याने जी मान टाकली ती टाकलेलीच आहे. मनावर दगड ठेवून नवीन झाड आणणे आहे. :(

सकाळी सकाळी शेजारच्या घरातून मस्त बाळंतशोपाचा आणि बाळाला धुरी देताना येतो तसा वास आला. त्या छोटया बाळाला छान दुपटयात गुंडाळून ठेवलं होतं त्याच्या आजीने नि त्याचं उगीच कुईकुई चाललं होतं. त्याचा सूर लावलेला आवाज ऐकून साहजिक मजल्यावरची सगळी मंडळी म्हणजे बायकाच गोळा झाल्या. ’का हो रडतोय तो’ टाईप प्रश्न, सल्ले.....आणि आमचा हा/ही अशीच रडायचा/रडायची, मांडीवर घ्या, न्को दुपटंच सोडा...गरम होत असेल इ.इ.
पण या सगळ्यात बाळाची ताई आईला बिलगून आपली शांत बसली होती. मध्येच बायकांनी बोलण्यासाठी शांततेला मोकळीक दिली की हळूच आईला विचारत,’ मी मांडीवर घेउ त्याला?"
थोडया वेळाने एकीचा नियम लागू पडला आणि एवलेसे डोळे पेंगायला लागले. पण तेवढयाने शांत होतील त्या बायकाच नाहीत.
आत मोर्चा थोडक्यात तिच्यावर होता......"तू नाहीस का गं शाळेत गेलीस?"
"नाही...........सुट्टी आहे आज." पाळण्याची दोरी आईने तंबी दिल्यानंतर पण मनापासून हलवत म्हणाली. तिचं आपलं सगळं लक्ष त्याच्याकडे. कुतूहलाच्या दोन छोटया मासोळ्या पाळण्याच्या झोक्यासोबत हलत होत्या. तिच्या बाजूला जाउन हळूच विचारलं, "ताईबाई कसंय गं बाळ?, तुला ताई म्हटलं का गं त्याने?"
ताई म्हटल्याबरोब्बर एवढावेळ कोमेजून गेलेलं हसू कित्येक अंशांनी फुललं :)
"नाही त्याला बोलता येत नाहीये अजून."
"बघ लक्ष ठेव बरं का? पटकन हाक मारेल तुला."
त्यावर एक होकारार्थी, ......थोडं जबाबदारी आल्यासारखं स्माईल आलं आणि परत अलगद झोके सुरु झाले.

संध्याकाळी भिंतींवर काल परवा उत्साहाने लावलेले बर्थ-डे टॅग्स काढले....भिंती एकदम सुन्या सुन्या वाटायला लागल्या. काय मजा असते, वाढदिवस, गेट-टुगेदर नंतर घराला किंवा त्या जागेवर एक पोस्ट सेलिब्रेशन रितेपण आल्यासारखं वाटतं. मनावर की भिंतींवर कोण जाणे पण असतं एवढं नक्की.
अशा इवेन्टची तयारी शेवटच्या क्षणापर्यंत होतच नाही पण ती तशीच कुठे कुठे अर्धवट रहावी असंही हळूच वाटत असतं.....तो दिवस येईपर्यंत.
वाढदिवसाची तयारी करताना आमच्या दोन मैत्रिणींची आवर्जून आठवण यावी कारण एकच...नुसता ओसंडून दाही दिशा वाहणारा उत्साह. त्यातली एक...तिचा स्वत:चा वाढदिवस कुणी विसरु नये याची खबरदारी ती आपणहून घेईल पण कोणी विसरण्याचा प्रयत्न केलाच तर ही स्वत:हून सांगणार...’ए मेरा बड्डे है, मुझे विश कर’ ;) स्वत: खपून ग्रिटिंग करण्यात( वेगवेगळ्या शकला लढवून केलेली) मॅडम ए़क्सपर्ट.
तयारी करता करता मनातून अलगद गोष्टींवर उतरलेला आनंद.....त्यामुळेच की काय त्या गोष्टींमध्येही जीव अडकतो. आणि त्या सगळ्या वस्तूही तशाच काहीतरी किडुकमिडुक...... चुकून सांडलेल्या रंगामुळे लाल,निळी काळी झालेली लादी/कार्पेट, ओबडधोबड,कसाही कापलेला थर्मॉकॉल....असंख्य पद्धतीने नंतर वापरासाठी कुचकामी ठरलेल्या वस्तू.
अगदी एका मित्राची पहिली वहिली कविताही....पण ह्याने पहिल्याच प्रयत्नात यमक बिमक जुळवलं होतन.....ती इकडून तिकडे पास होत शेवटी माझ्याकडे आली होती.
ती माझ्याचकडे आहे हे लक्षात असलं तरी कोणत्या नोट्सच्या कोणत्या पानात आहे हे माझं मीच आठवणं महाकठीण....पण ढिगारा उपसताना मिळाली. तेव्हाही त्याच पूर्वीच्या काही कोपर्‍यांवर दुमडलेल्या अवस्थेत, आणि त्याच्या किरटया अक्षरात. तसंच एक कॅडबरीचं कवरींग.....त्यावर उलटया बाजूला पेनाने लिहिलेली नोट......सगळ्यात अंशाअंशाने सगळे भेटतात. पिंपळाच्या पानासारखं असतं...बरेच दिवस जपून ठेवल्यावर छान जाळी पडते...फक्त शिरांचे बंध दिसतात.

हल्ली बाहेर पडावं तर फक्त लायब्ररीत जाण्यासाठी, इकडच्या तिकडच्या गोष्टी आणण्यासाठी....किंवा फक्त कामानिमित्त :( काहीतरी तरी एक कंटाळवाणं झालंय आईदर लाईफ किंवा मी च!
पण त्याच त्या बोअरींग जर्नीत काल आजी सोबत होती, त्यामुळे तेवढयातल्या तेवढयात नवीन काहीतरी..

लायब्ररी ही छोटेखानी, त्यामुळे त्यातली पुस्तकंही छोटीच(खास कॅटेगरीतली नसली म्हणजे ती छोटीशीच)...त्याच त्या ईंग्लिश नॉवेल्स( बहुतेक लव स्टोरीझ) बघूनच मला बोअर झालंय...हवी ती पुस्तकं मिळण्याचं हे ठिकाण नाही पर चलाना पडता है।
परवा मित्राने सांगितलेलं, 'Compelling Evidenses' त्यानेच अजून परत केलं नव्हतं....त्यामुळे बरीच शोधाशोध करुन शांता शेळकेंचं ’धूळपाटी’ घेतलं( त्यांची पुस्तकं म्हणजे खरं तर ललित लेखनच, पण इतक्या साध्या, सरळ आणि क्लासिक स्त्रीसुलभ शैलीत लिहिलेलं लेखन.....छान वाटतं वाचून.)
कारण याआधी ’गहिरे पाणी’ वाचायला घेतल होतं....गूढ-बिढ वाटण्याऐवजी आणखीनच बोअर झालं. तेव्हा जाडजूड काहीही डोळ्यासमोरही पाहवलं नसतं मला.
येताना रस्त्यावर फुलझाडांच्या गाडया घेउन फिरणा-याकडे सायलीचं रोपटं दिसलं आणि माउची आठवण आली....तिचा अचानक, बिलकुल प्लान न करता केलेल्या वाढदिवसाची संध्याकाळ ताजी झाली. मग मात्र जरा खुलून आजीशी गप्पा मारत, तिच्या संथ चालीशी चाल जुळवत घरी आले.