लॅबर्नम म्हणजेच बहावा.
पण बहावाच किती छान वाटतं!

आज कित्येक दिवसांनी सकाळी पावसाच्या दिवसात पावसारखं वाटलं.
दाट निळाशार रंग आणि हलकी रिमझिम...
चक्क खिडकीत बसून चहा, एकीकेडे मियॉं मल्हार ’आये बदरा बरसन को’....
’सावन झरियो झरि आयोरी
इतते उतते चहु दिस ते
बादरी गरज बरसायोरी॥

बान्धिया अम्बा पे झूला री
आवो सहेल्या मिल गावो री॥

असे अबोल काही,
कुणी सांगावे..

ओळीत लपले,
स्वप्न पहावे...

सांज मिटता
तळाशी सारे
इरादेच सोडुनी द्यावे..

परागंदा अशा
कुणाचे गीत
मातीने तसेच गावे...

निजधर्मीचे
टाकुनी काही
वेलीवरती फूल फुलावे...

मी सकाळी बासरी ऐकलीये. कुठल्याही पंडित, उस्ताद, किंवा उत्तमोतम मैफील भरवणा-या कुणाचीही नाही. रस्त्यातून राजकपूरच्या ’बिगडे दिल शहजाद्यासारखा, थोडं थांबून थांबून मंझिल शोधत निघालेल्या’ एका वेडया मुशाफिराने ऐकवली. एवढं वर्णन करण्याइतकाच वेडा तो होता. असावा, पण पागल शायर नक्कीच नाही.

मला माझा रात्रीचा प्रवास आठवला. ९.०० चा काटा पुढे पुढे सरकला की दादरच्या पेंगत्या गर्दीला बाजूला करुन अक्षरश: संपूर्ण प्लॅटफॉर्म पळायचो. तिथेही अशीच पण दर्दभरी बासरी एकजण वाजवायचा...गौरीने शिव्या घातल्या तरी चक्क तिथे उभं राहून मी एकदा त्याचं पूर्ण गाणं ऐकलं. नंतर सवयीच्या झालेल्या शुभंकरोतीसारखं न चुकता सूर कानात भरुन ठेवला.

दोघंही वेगळे, त्यांची बासरीही वेगळी....त्या त्या क्षणी ते आवडून गेलेलं.....आजही हरवलेली सकाळ रिमझिम करत उमलून गेली. त्यातलीच एक गंमत म्हणजे, त्याच्यामागोमाग ’वासुदेव’ दिसला. हल्ली दिसतो तसा तो बर्‍याचदा....पण आज तो ही खास!!!! :)

कालच्या बी. टी मध्ये ’वॉट्स युअर राशी’ ची ऍड पाहिली. प्रियांका इझ लुकींग टू गुड( गुड हा शब्द अगदीच बुळबुळीत वाटतोय खरं); पण ’अतिसमर्पक’ शब्द वापरण्याची भिती वाटते हल्ली, लोकं काहीही अर्थ काढतात.
कोणत्याही आउटफिट मध्ये ती सहज सामावून जाते. अभिनयात ताकदीची असं काही अजून म्हणवत नाही पण मोस्ट मॉडर्न लुक्स, कॉस्चुम्स यात ती कॉन्फिडन्ट वाटते.
आपले जास्त होप्स आशुतोषवर.... :)

मराठीपुस्तके
आजच्या ’लोकसत्ता’ मध्ये ही साईट मिळाली. काही अभिजात मराठी साहित्यातलं लेखन ऑनलाईन उपलब्ध केलंय. यात बालकवींच्या कविता मिळाल्या...काही ओळखीच्या, काही नवीन.
जरा एखाद्या शब्दातून लिंक कशी देता येते..सांगा राव!! लई ट्राय केलं, पर उमगंना :(

मोग-याला फुलं येईनाशी झालीत, मातीशी चाळा करुन झालाय...पाणी( भाज्या धुतलेलं, मोड आलेल्या कडधान्यांचं) घालून पाहिलं, जागा बदलली....पण त्याने जी मान टाकली ती टाकलेलीच आहे. मनावर दगड ठेवून नवीन झाड आणणे आहे. :(

सकाळी सकाळी शेजारच्या घरातून मस्त बाळंतशोपाचा आणि बाळाला धुरी देताना येतो तसा वास आला. त्या छोटया बाळाला छान दुपटयात गुंडाळून ठेवलं होतं त्याच्या आजीने नि त्याचं उगीच कुईकुई चाललं होतं. त्याचा सूर लावलेला आवाज ऐकून साहजिक मजल्यावरची सगळी मंडळी म्हणजे बायकाच गोळा झाल्या. ’का हो रडतोय तो’ टाईप प्रश्न, सल्ले.....आणि आमचा हा/ही अशीच रडायचा/रडायची, मांडीवर घ्या, न्को दुपटंच सोडा...गरम होत असेल इ.इ.
पण या सगळ्यात बाळाची ताई आईला बिलगून आपली शांत बसली होती. मध्येच बायकांनी बोलण्यासाठी शांततेला मोकळीक दिली की हळूच आईला विचारत,’ मी मांडीवर घेउ त्याला?"
थोडया वेळाने एकीचा नियम लागू पडला आणि एवलेसे डोळे पेंगायला लागले. पण तेवढयाने शांत होतील त्या बायकाच नाहीत.
आत मोर्चा थोडक्यात तिच्यावर होता......"तू नाहीस का गं शाळेत गेलीस?"
"नाही...........सुट्टी आहे आज." पाळण्याची दोरी आईने तंबी दिल्यानंतर पण मनापासून हलवत म्हणाली. तिचं आपलं सगळं लक्ष त्याच्याकडे. कुतूहलाच्या दोन छोटया मासोळ्या पाळण्याच्या झोक्यासोबत हलत होत्या. तिच्या बाजूला जाउन हळूच विचारलं, "ताईबाई कसंय गं बाळ?, तुला ताई म्हटलं का गं त्याने?"
ताई म्हटल्याबरोब्बर एवढावेळ कोमेजून गेलेलं हसू कित्येक अंशांनी फुललं :)
"नाही त्याला बोलता येत नाहीये अजून."
"बघ लक्ष ठेव बरं का? पटकन हाक मारेल तुला."
त्यावर एक होकारार्थी, ......थोडं जबाबदारी आल्यासारखं स्माईल आलं आणि परत अलगद झोके सुरु झाले.