हल्ली बाहेर पडावं तर फक्त लायब्ररीत जाण्यासाठी, इकडच्या तिकडच्या गोष्टी आणण्यासाठी....किंवा फक्त कामानिमित्त :( काहीतरी तरी एक कंटाळवाणं झालंय आईदर लाईफ किंवा मी च!
पण त्याच त्या बोअरींग जर्नीत काल आजी सोबत होती, त्यामुळे तेवढयातल्या तेवढयात नवीन काहीतरी..

लायब्ररी ही छोटेखानी, त्यामुळे त्यातली पुस्तकंही छोटीच(खास कॅटेगरीतली नसली म्हणजे ती छोटीशीच)...त्याच त्या ईंग्लिश नॉवेल्स( बहुतेक लव स्टोरीझ) बघूनच मला बोअर झालंय...हवी ती पुस्तकं मिळण्याचं हे ठिकाण नाही पर चलाना पडता है।
परवा मित्राने सांगितलेलं, 'Compelling Evidenses' त्यानेच अजून परत केलं नव्हतं....त्यामुळे बरीच शोधाशोध करुन शांता शेळकेंचं ’धूळपाटी’ घेतलं( त्यांची पुस्तकं म्हणजे खरं तर ललित लेखनच, पण इतक्या साध्या, सरळ आणि क्लासिक स्त्रीसुलभ शैलीत लिहिलेलं लेखन.....छान वाटतं वाचून.)
कारण याआधी ’गहिरे पाणी’ वाचायला घेतल होतं....गूढ-बिढ वाटण्याऐवजी आणखीनच बोअर झालं. तेव्हा जाडजूड काहीही डोळ्यासमोरही पाहवलं नसतं मला.
येताना रस्त्यावर फुलझाडांच्या गाडया घेउन फिरणा-याकडे सायलीचं रोपटं दिसलं आणि माउची आठवण आली....तिचा अचानक, बिलकुल प्लान न करता केलेल्या वाढदिवसाची संध्याकाळ ताजी झाली. मग मात्र जरा खुलून आजीशी गप्पा मारत, तिच्या संथ चालीशी चाल जुळवत घरी आले.